موسیقی درمانی

موسیقی درمانی استفاده ماهرانه از موسیقی و مولفه‌های موسیقایی توسط درمانگر می باشد که برای حفظ و ارتقاء سلامت روانی، جسمانی، هیجانی و معنوی مورد استفاده قرار می گیرد. موسیقی دارای ویژگیهای خاصی است، از آن جمله غیر کلامی، خلاقانه و ساختارمند است و نیز ارتباط نزدیکی با هیجان‌ها دارد. از این رو در یک ارتباط درمانی برای سهولت برقراری ارتباط، تعامل، خود آگاهی ابراز وجود و رشد فردی استفاده می شود.

یک نوع از موسیقی آواز خواندن است. آواز خواندن در موسیقی کلاسیک ایرانی از اهمیت بالایی بر خوردار است. آواز خوان نیز مانند نوازندگان سازها، ‌باید بر تمامی ردیف ها و گوشه های موسیقی ایرانی مسلط باشد. در موسیقی درمانی نیز از آواز خواندن چه به صورت منفعل یعنی آزمودنی ها در معرض شنیدن آواز قرا دادن، ‌استفاده شده است و هم به صورت فعال، ‌یعنی از آزمودنی ها خواسته شود که آوازی را بخوانند به فردی یا گروهی. در پژوهشی که توسط داویتسون و فدلل (2013)، ‌انجام شد با هدف بررسی تاثیر آواز خواندن بر بیماران مبتلا به دمانس صورت گرفت. بیماران بستری مبتلا به دمانس همراه همسرانشان حدود 6 هفته به آواز خوانی گروهی ترغیب شدند. یافته های این پژوهش نشان داد که برخی از بیماران نتایج مثبتی در رفتارشان مشاهده شد، ‌بهبود در تعاملات اجتماعی در گروه، ‌احساس شادی و لذت بردن و بهبود نسبی حافظه را نشان دادند(محرمی1392)

توجه به پژوهش‌های صورت گرفته در موسیقی درمانی، می توان گفت، استفاده از آن در حوزه‌های زیر موثر شناخته شده است:

·        عدالت و انصاف اجتماعی، شناخت اجتماعی، سلامت روان، پیش بینی رفتارهای اجتماعی مثبت.

·        رشد و توسعه روابط میان فردی

·        اثر بخشی در بیماران مبتلا به سایکوز، آلزایمر، اوتستیم، بیماران مقاوم به درمان و بیمارانی که انگیزه پایین برای درمان دارند.

·        کمک در سلامت روان بیماران قلبی (محرمی1392).

با توجه به اینکه عناصر تشکیل دهنده خود ارزیابی، ‌احساس کفایت یا عدم کفایت، ‌اعتماد به نفس پایین و تجربیات منفی و شکست از طرفی منجر به فعالیت برخی از قسمتهای ساختار مغزی و احساس مثبت از تواناییانجام فعالیت، ‌افزایش اعتماد به نفس و در نتیجه احساس کفایت و افزایش عزت نفس می شود(محرمی1392)